Μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων και την έκρηξη της γιουγκοσλαβικής κρίσης, τα Βαλκάνια έχουν εισέλθει σε μια τροχιά ραγδαίων εξελίξεων με απρόβλεπτη κατάληξη. Τα έως τώρα σταθερά δεδομένα που όριζαν το βαλκανικό status quo φαίνεται πως κλονίζονται ανεπανόρθωτα. Οι απειλές και οι κίνδυνοι είναι λίγο ως πολύ γνωστοί. Όμως μέσα απ\' αυτήν την κρίση προβάλλουν και οι προϋποθέσεις για την αυτοσυνειδησία και την αυτοδιάθεση των λαών της Βαλκανικής. Με δεδομένη πλέον τη ρευστότητα, το πεδίο είναι ανοικτό για τη διατύπωση σκέψεων και προτάσεων που πριν λίγα χρόνια θα ήταν αδιανόητες. Μια από τις ιδέες που αρχίζουν σιγά σιγά να συζητούνται όλο και πιο σοβαρά είναι η ιδέα της Βαλκανικής Κοινοπολιτείας.

Το κείμενο που δημοσιεύεται εδώ είναι το περιεχόμενο μιας ομιλίας στην οποία εκθέτω την προσωπική μου άποψη για τη Βαλκανική Κοινοπολιτεία. Η ομιλία αυτή εκφωνήθηκε (συντομευμένη σε αρκετά σημεία της) στή διαβαλκανική ημερίδα με θέμα "Η Ορθοδοξία ως συνεκτικός δεσμός των ορθοδόξων βαλκανικών λαών - Το όραμα μιας ορθοδόξου Βαλκανικής Κοινοπολιτείας". Η διαβαλκανική αυτή συνάντηση έλαβε χώρα στην Αθήνα, στο ξενοδοχείο Κάραβελ, στις 30 Μαΐου 1993, στα πλαίσια ενός ευρύτερου κύκλου εκδηλώσεων για την επέτειο της αλώσεως της Πόλης. [...]

(από το προλογικό σημείωμα του συγγραφέα)